Biografia prasowa  

 

Siostra Germana  

Długoletnia opiekunka i wychowawczyni  małych niewidomych dzieci w ośrodku w Laskach  

 

  O Siostrze  Germanie wspomnienie serdeczne  

Marek Strach  

 

W lutym 1981 r. zmarła s. Germana-   Elżbieta Murawska. Przez wiele lat była kierowniczką przedszkola w Laskach. Otoczyła niewidome,  małe dzieci głęboką, pozbawioną cienia sentymentalizmu,  miłością. Setki wychowanków zakładu w Laskach zachowało Ją we wdzięcznej pamięci.

Pukasz, Siostro Germano, do moich wspomnień, jak dobra wróżka z bajki, u której można dowiedzieć się wszystkiego, co najlepsze, przekonać się, że świat dziecinny jest cudowny, uniwersalnością swoją przewyższający ów świat dorosły, współczesny,   krnąbrny, pełen zasadzek. Łzy mam w oczach, bo to przecież tak, jakbym pisał o matce. Nazywałem ją swoją piastunką.

Mogą nam zazdrościć wszyscy którzy nie mieli okazji Jej poznać, choć krótko z nią obcować. Nie było lepszej od Niej wychowawczyni, partnerki do rozmowy. Gdy mama odjeżdżała, nie kto inny, jak Ona umiała powstrzymać moje łzy. Dziwiła mnie, fascynowała. Rozmawiała ze mną, jak z najpoważniejszym przedstawicielem władz wysokiego szczebla. Kiedyś, nie pamiętam z jakiego powodu, zamknąłem się w małej łazience, a gdy Ona to spostrzegła, jak rasowy dyplomata poczęła mi uzasadniać (a nie grozić), dlaczego muszę Jej otworzyć i wyjść bawić się z całym towarzystwem. Była cierpliwa,  ogromnie wyrozumiała.  Widać, że była to autentyczna posługa, co więcej -   pełniona z radością. Nie patrzyła nigdy na godziny dyżurów, była zawsze wtedy, gdy miała odczucie, że musi być. Z nią czułem się najlepiej. Nie imponowały mi nowatorskie poczynania pani X.  Obrażało brutalne postępowanie z nami pani X. Chciałem, żeby siostra Germana i tylko Ona zawsze  była z nami. Z całą pewnością mogę stwierdzić, że to ona zafascynowała mnie radiem, umiejętnie mi je przybliżając. Uwielbiałem, kiedy następowało rozpakowywanie paczek z domu czy czytanie listów. Siostra po mistrzowsku wczuwała się nie tylko w reakcje

wychowanka, ale i doskonale tymi uczuciami kierowała. Umiała wspaniale krzyczeć.  To nie pomyłka. Gdy już to robiła, można było z tego nie tylko wyciągnąć wnioski dla siebie, ale i mieć świadomość, że jest się karconym z iście matczyną sprawiedliwością, cierpliwością i wyrozumiałością. Nawet jeśli powiedziała do kogoś „ty szelmo", brzmiało to, jak żart i znaczyło:  „no narozrabiałeś, ale drugi raz to się nie powtórzy". Nikt mnie w przedszkolu więcej i lepiej nie nauczył, jak Ona. A to, co wówczas opanowałem,    służy mi do dziś.  Są to niby błahostki, sprawy życia codziennego, ale z całą wyrazistością ujawniały  niepowtarzalne powołanie.  Gdy sobie przypomnę chwilę, kiedy odchodziłem z przedszkola-   mój Boże -  w głowie mi się nie mieściło. Płakałem szczerze, tak,  jakby ktoś mnie zabierał z domu. Takiego domu" już więcej  nie znalazłem.

Potem nasze spotkania, choć rzadkie, były zawsze serdeczne, tkliwe, niezapomniane. Cieszyła się każdym moim sukcesem, jakby to było jej własne szczęście. Los pozwolił mi później być tylko raz w niezapomnianym przedszkolu. Poczęstowała mnie pyszną gruszką. Nie spotkaliśmy się już więcej. Pamiętałem o Niej, ciepło wspominając. Na list mój nie odpisała, czemu się nie dziwię zresztą, bowiem zawsze miała nadmiar pracy. Kiedy przychodzili do Niej byli wychowankowie, dziwiłem się dziecinnie, jak to tacy starzy mogą przychodzić do siostry Germany-  "Zawracają Jej głowę, zabierają Ją nam". Była szalenie precyzyjna, spokojna radosna. Dawało się wyczuć, że my jesteśmy Jej radością. Choć łobuzy i niedorajdy, ale najdrożsi pod słońcem. A to słońce Ona mi pokazywała, przybliżała. Nie tylko w tym dosłownym znaczeniu, ale i to wewnętrzne, które rozpaliło się we mnie, a nazywa się: humanizm. Była więc humanistką, altruistką. Możnaby mnożyć dziesiątki określeń. Powie ktoś: „Różowe kolory". Nie, wcale nie! To po prostu był ktoś w pełnym tego słowa znaczeniu autentyczny, wzór do naśladowania. Później tak dobrego człowieka już nie spotkałem.  Pamiętam, pisaliśmy kiedyś listy do św. Mikołaja. Siostra Germana wiedziała, że mnie ogromnie spodobała się pozytywka cichutko grająca piękną melodię. I dostałem ją na Mikołaja. Tak, upragniona amerykańska pozytywka była moja. Ja wiem, że to Jej zawdzięczam. Siostra stawała na głowie, żeby każdy miał to, co najbardziej lubi.

Zaskakująca śmierć mojej piastunki bardzo mnie    przygniotła. Usłyszałem o tym w radiu. Poczułem straszną   pustkę i   żal, że już się z Nią na ziemi nie spotkam, nie powspominam tego czy innego wydarzenia. nie ma Cię Siostro Germano, ale jesteś i zawsze  będziesz wśród nas, nie tylko we wspomnieniach, bo człowiek dotychczas  żyje, póki trwa w ludzkiej pamięci.  Co do siostry Germany  możemy być o tę niewygasłą pamięć spokojni. Nie udało mi się być na pogrzebie -   manifestacji serdecznego żalu i przywiązania, ale wkrótce postaram się stanąć przy Jej grobie.

 Myślę, że ten okruch wspomnień będzie jeszcze jednym skromnym dowodem miłości i pamięci. Siostra Germana pozostanie na zawsze w naszych sercach.  

 MAREK STRACH .

Pochodnia Listopad 1981