Odszedł prezes Stanisław Ziemba

       „Pierwsze dni grudnia 1984 roku były dla mnie tragiczne - mówi Eugenia Ziemba.- „Najpierw umarła moja siostra, następnie brat męża, a wreszcie on sam. Wszystko to stało się zaledwie w ciągu kilku dni. Na koniec mój Stach straszliwie cierpiał. On, tak cierpliwy, a czasami krzyczał w nocy z bólu. A przecież wiosną, gdyśmy obchodzili pięćdziesięciolecie naszego małżeństwa, czuł się jeszcze całkiem nieźle”.  

Stanisław Zięba urodził się 26 kwietnia 1908 roku we wsi Wierzbica, położonej w byłym powiecie Busko - Zdrój, na ziemi kieleckiej. Rodzice jego - Michał Zięba i Maria z Olechów - byli małorolnymi chłopami. W rok po urodzeniu się syna Stanisława, powędrowali do Łodzi, gdzie, jak słyszeli, można zarobić na kawałek chleba, którego tak często brakowało w ich rodzinnej chacie.  

Los Stanisława Zięby, dziecka robotniczej Łodzi, był typowy dla tysięcy jemu podobnych. Edukację szkolną zakończył w roku 1921, by od następnego roku zarabiać na kawałek chleba. Początkowo była to praca gońca, a w miarę wzrostu sił zmieniał się też charakter pracy i osiągane zarobki. Na komisji poborowej zrobił wrażenie inteligentnego młodzieńca, skoro skierowali go do batalionu balonowego w Toruniu. Po odbyciu czynnej służby powrócił do Łodzi, która w tym czasie ( rok 1931) przechodziła swój szczyt kryzysu gospodarczego. Przez dwa lata daremnie poszukiwał stałego zatrudnienia. Dopiero w 1933 roku otrzymał pracę w łódzkiej fabryce dywanów, gdzie zdobył kwalifikacje tkacza. W roku 1939 został zmobilizowany i wcielony do 27 pułku piechoty w Częstochowie. Z wojskami Wehrmachtu walczył w Lubieńcu, pod Częstochową  pod Radomiem, gdzie 10 września dostał się do niewoli. W stalagu przebywał do roku 1943. Zwolniony został w związku z utratą wzroku.  

Po wojnie Stanisław Ziemba wstąpił do Związku Niewidomych w Łodzi i do Związku Ociemniałych Żołnierzy RP. Wśród kolegów szybko zyskał zaufanie. W roku 1946 wybrano go na sekretarza zarządu Związku Niewidomych w Łodzi. Należał do grupy działaczy (Józef Buczkowski, Sabina Kalińska i inni), którzy popierali politykę doktora Dolańskiego. Od października 1947 aż do zawieszenia władz Związku Pracowników Niewidomych RP pełnił funkcję członka Głównej Komisji Rewizyjnej.  

W roku 1948 Ziemba wyjechał do Państwowego Zakładu Szkolenia Inwalidów Wojennych w Jarogniewicach i Głuchowie pod Poznaniem. Tam zdobył kwalifikacje dziewiarza. W roku 1949 objął stanowisko prezesa Spółdzielni Inwalidów Niewidomych „Przyjaźń”. Na tym stanowisku pozostawał z krótką przerwą aż do roku 1974, kiedy to stan zdrowia zmusił go do przejścia na emeryturę.  

Praca Stanisława Ziemby nie ograniczała się do kierowania spółdzielnią. Był członkiem pierwszego zarządu Związku Spółdzielni Niewidomych w Warszawie. Przez kilka kadencji był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Związku Niewidomych. Pełnił też różne funkcje społeczne we władzach okręgu PZN w Łodzi. Za zasługi społeczne i gospodarcze był wielokrotnie odznaczany. Między innymi otrzymał: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.  

6 grudnia Stanisław Ziemba zmarł  na miażdżycę kończyn dolnych. Pochowany został na nowym cmentarzu przy ulicy Szczecińskiej w Łodzi.  

Pochodnia marzec 1985