- Ojciec niewidomych Lubelszczyzny  

Władysław Gołąb  

 

Dnia 2 października 1945 roku Sękowski wyjechał do Lublina, gdzie rozpoczął studia historyczne na KUL, zakończone absolutorium w 1951 r. Równocześnie przy udziale swoich kolegów ze spółki akcyjnej z Lasek zorganizował pierwszą w Polsce Spółdzielnię Inwalidów Niewidomych. Walne zgromadzenie założycielskie od było się w Lublinie 29 grudnia 1945 roku. Sękowski został wybrany na prezesa Spółdzielni. Funkcję tę pełnił do śmierci.

Spółdzielnia rozpoczęła działalność w użyczonym przez Polski Czerwony Krzyż pięciopokojowym lokalu, w którym znalazło pracę 10 niewidomych. W chwili śmierci Modesta Sękowskiego Spółdzielnia zatrudniała przeszło 700 osób, po siadała dwa duże bloki zakładowe - produkcyjny i socjalny - wzniosła dwa bloki mieszkalne i pawilon produkcyjny w Domu Pomocy Społecznej w Żułowie.

We wrześniu 1948 r. Sękowski zorganizował oddział lubelski Związku Pracowników Niewidomych (późniejszy Polski Związek  Niewidomych - PZN), którego prezesem był do końca swojego życia. Przeprowadził na Lubelszczyźnie pierwszy spis niewidomych, wciągając w tę akcję PCK, parafie, Samopomoc Chłopską i służbę zdrowia. Również w 1948 r. opracował biuletyn zawierający zasady nowoczesnej rehabilitacji społecznej i zawodowej niewidomych rozprowadzał go za pośrednictwem wyżej wymienionych instytucji.

Na pierwszym zjeździe PZN, w 1951 r., Sękowski został wybrany do Głównego Sądu Koleżeńskiego i do końca życia pozostał we władzach centralnych tej organizacji.

W połowie lat pięćdziesiątych wybrano go do Rady Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy. W 1956 r. brał udział w tworzeniu Związku Spółdzielni Inwalidów (ZSI) i Związku Spółdzielni Niewidomych (ZSN). W 1957 r., na pierwszym zjeździe ZSN, wybrano go na prezesa Zarządu Związku. Po dwóch miesiącach  zrezygnował z tego stanowiska, wszedł jedynie do Rady Związku.

W latach 1956-66 był członkiem Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie, pod jął wówczas i przeprowadził wiele prac społecznych na rzecz miasta i woj. lubelskiego. W 1954 roku został członkiem Ko misji Rewizyjnej TOnO w Laskach, a od roku 1956 przez 15 lat był członkiem Za rządu.

W tym okresie zacieśnił współpracę z H. Ruszczycem, głównie na odcinku rehabilitacji zawodowej niewidomych z dodatkowym kalectwem za trudnił wówczas w spółdzielni kilkunastu niewidomych z uszkodzeniami kończyn górnych, nawet bez obydwu rąk.

Sękowski był żonaty od 15 sierpnia 1948 roku z Zofią Braunszweig, późniejszym profesorem pedagogiki specjalnej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Miał czterech synów:

Marka, Tadeusza, Tomasza i Andrzeja. Dwaj ostatni są pracownikami naukowymi.

Modest Sękowski był człowiekiem głęboko religijnym. Był jak ojciec dla wszystkich niewidomych Lubelszczyzny. Stanowił oparcie dla biednych, opuszczonych, ale też dla zagubionych i poszukujących sensu życia.

Zmarł 29 czerwca w Lublinie. Po chowany został na Starym  Cmentarzu przy ul. Lipowej. Za swoją niestrudzoną pracę i zasługi dla szerszego środowiska, a szczególnie dla osób niewidomych, był od znaczony, m.in. Krzyżem Kawalerskim (1959) i Oficerskim (1972) Orderu Odrodzenia Polski.  

Dwumiesięcznik Laski wrzesień październik 2012