Mogę kopać tu dalej

Sławomir Jóźwik, właściciel warszawskiego pubu "Siódemka" - Z Romkiem poznaliśmy się tak przypadkowo. Wdepnął i zapytał czy mógłby u mnie grać. Na początku miałem trochę obiekcji, ale nie dlatego, że on nie widzi. Grający w "Siódemce" muzycy mieli swoją publiczność, a on był nowy. Po dwóch latach okazało się, że wszystkich przebił. On ma najwięcej swych fanów.

Pan Sławek zrobił dobre posunięcie angażując Romka Roczenia. Gra raz w tygodniu przyciągając ludzi młodych i starych, zapełniając niewielki lokal dał mu więcej życia. Oprócz tego lokalu gra jeszcze w trzech pubach: "U Pana Michała" i "U Fiszera" na Starówce oraz w "101" na Puławskiej. Śpiewa szanty, piosenki turystyczne. Wszędzie zgromadził fanów tego gatunku, którzy wędrują za nim od lokalu do lokalu przez cztery dni w tygodniu.

Kto to jest Roman Roczeń?

Ma 36 lat i pochodzi ze Szczytna, z biednej rodziny. W wieku dwóch lat stracił wzrok z powodu raka gałki ocznej. 18 lat spędził w ośrodku dla niewidomych dzieci w Laskach. Przedszkole, podstawówka, liceum.  

- Jestem absolutnie zadowolony z tej szkoły. Wyniosłem stamtąd tyle dobrego, ile mogłem wynieść. Oczywiście życie w internacie to nie to samo co w domu. Dobra rodzina daje ciepło, jakąś ochronę, wzory wychowawcze. Mnie to wszystko ominęło, ale to nie znaczy, że nie miałem kilka razy do roku kontaktów z siostrami, ojcem, mamą.

W 1983 roku Roczeń kończy liceum elektroniczno-mechaniczne w Laskach. Przez rok pracuje w spółdzielni inwalidów w Olsztynie i robi sweterki. Mówi - Nie myśl, że tam na Mazury przygnała mnie nostalgia ziemi rodzinnej. Nie mam czegoś takiego zakodowanego w swej świadomości. Może jestem kosmopolitą? W każdym miejscu czuję się dobrze.

Od 15 lat pracuje w drukarni Zakładu Nagrań i Wydawnictw na Konwiktorskiej. Przepisywał teksty brajlowskie, obsługiwał drukarkę, robił korektę na blachach brajlowskich. Od kilku lat pracuje na komputerze. W domu też posiada jego udźwiękowioną wersję oraz internet.

Pracuję od  17 lat w tej firmie i zauważyłem Roczenia na imprezach organizowanych przez Kieleckie Centrum Kultury Niewidomych. Centrum kieruje od początku nieoceniony Arkadiusz Szostak i on też sporo przyczynił się do popularyzacji Romka. Ten nie wysoki mężczyzna o mocnym męskim głosie, zawsze chciał być sobą, chciał kreować swój wizerunek poprzez śpiew i dyrektor Szostak nie przeszkadzał mu w tym. Z nieodłączną gitarą występował przed widzącą i niewidomą publicznością na kieleckich imprezach festiwalowych.

- Kieleckie Centrum kultury nie dało mi zbyt dużo, bo trafiłem tam już jako dobry muzyk amator. Ta placówka ma do spełnienia głównie cele rehabilitacyjne poprzez kulturę i muzykę - tłumaczy Roczeń. - Niech śpiewają i występują chóry starszych pań, dziecięce zespoły wokalne, początkujący amatorzy. Natomiast muzycy dojrzali niech sprawdzają się na otwartym rynku, a jest on bardzo brutalny. Doświadczyłem tego na własnej skórze, a raczej kieszeni. Natomiast do Kielc jeżdżę zapraszany przez Arkadiusza, aby pokazać mu co robię na bieżąco, jaki repertuar gram. On przecież też był jednym z moich nauczycieli. No i bywam tam też po to, by przekazać tym nowym, młodym ludziom trochę swego doświadczenia. Pokazać odrobinę luzu na estradzie, pewności siebie.

Nikt nie nauczył go grania. Przez rok uczęszczał do ogniska muzycznego. Później, gdy pracował już w PZN próbował sił w zespole Andrzeja Galbarskiego. A jeszcze później grywał na weselach i nie dawało to mu szlifu warsztatowego, raczej wypełniało kieszenie. Szansą dla Romka była "Szansa na sukces" - telewizyjny program prowadzony przez Wojtka Manna. Do wzięcia udziału w eliminacjach namówiła go koleżanka z Olsztyna. Spytano go wtedy: a gdyby pan zakwalifikował się do finału, da sobie pan radę z tekstem? - Oczywiście, znam brajla! Wystąpił w programie Maryli Rodowicz i wylosował piosenkę "Ale to już było". Dostał drugą nagrodę i 100 zł z kasy telewizyjnej. Wcześniej wydał na kompakt Maryli 80 zł, czyli finansowo ogólnie był do przodu. O sławie nie wspomnę!

W pubie "U Pana Michała" jest spokojniej niż w "Siódemce". I piwo tańsze. Romek zaczyna dwugodzinny koncert o 20. Śpiewa swe ulubione szanty. Lokal się zapełnia, zaczyna brakować siedzących miejsc.  

Kasia i Krzysiek przychodzą raczej go posłuchać, niż wypić piwo. - My i wielu innych, jesteśmy jego stałą gwardią. Po raz pierwszy usłyszeliśmy chrypiący głos Romka dwa lata temu, nie wiedząc, że jest niewidomy. Co nam się w jego śpiewie podoba? To, że możemy z nim pośpiewać, pobawić się, wyluzować po pracy czy nauce. Jego luz nam się udziela. A to, że nie widzi? Przecież on sobie lepiej daje radę w życiu niż niejeden z nas!

Janek, bywalec "Pana Michała" ma 58 lat.  

- Mieszkam na Starówce, blisko Konwiktorskiej i niewidomi nie są dla mnie zjawiskiem nadprzyrodzonym. Widuję ich, pomagam, ale Roman tej opieki nie potrzebuje. Jaki on inwalida, kiedy ma więcej optymizmu, niż my wszyscy razem wzięci.  

W karierze Roczenia był koncert z grupą "Oddział Zamknięty". Krzysztof Małecki członek tej kapeli przygrywał w "Siódemce" w środy. Romek w piątki. Kiedyś się jednak spotkali i został zaproszony na tzw. przedbieg występu "Oddziału" w wielkiej hali w Lublinie. Nie ukrywa, że była to dla niego jakaś kolejna przygoda muzyczna, dla chłopaków też.

Artur rozgrzany śpiewem i piwem rozebrał się do podkoszulka. - Wiesz co - chucha mi w twarz -, ja dzięki Romkowi zmieniłem zdanie o niepełnosprawnych. Pobierałem nauki w szkole integracyjnej, ale nigdy nie spotkałem kogoś pozbawionego wzroku, tak dobrze zrehabilitowanego. Romek prawie wszystkich nas zna po imieniu, rozpoznaje. Śpiewem i dowcipną konferansjerką stwarza klimat beztroskiej zabawy. Do tych pubów nie przychodzi się tylko "doić browar", ale głównie wyśpiewać się.

Roczeń jest facetem społecznym. Co to znaczy? Znaczy to, że przez 10 lat był szefem "Solidarności" w swej fabryce czyli Zakładzie Nagrań i Wydawnictw. A jeszcze wcześniej, od połowy lat 80. pracował społecznie w Polskim Czerwonym Krzyżu. Jeździł na obozy szkoleniowo-wypoczynkowe, pracował w Radzie Młodzieżowej PCK. Sprzedawał ludziom problemy niepełnosprawnych, chyba na swoim przykładzie - pogodzonego z losem i żyjącego normalnie to jest - zrehabilitowanego i zarabiającego na życie.

Romek, i co dalej? - pytam w przerwie, przy kuflu piwa. - Wiesz, zawsze jest dla mnie problemem szukanie nowego miejsca pracy. Przecież nie zatrudniają mnie w tych pubach tylko z powodu żalu nad ślepym. Na tym rynku nie ma litości. Praca w drukarni, przy komputerze daje mi oddech, spokój. A tutaj, zobacz co się dzieje. Dlatego nie przyprowadzam "Józefa", suki którą mam od 7 lat. Na Konwiktorskiej jest cały dzień ze mną, tutaj nie wytrzyma pięciu minut. I jeszcze jedno, poznałem tutaj wielu wspaniałych ludzi, zaprzyjaźniłem się z nimi. Dzięki ich finansowemu wsparciu, mogłem w czerwcu ubiegłego roku dokonać w "Siódemce" nagrania płyty i kompaktu zatytułowanego  "Mogę kopać tu dalej".  

Kończymy piwo, Romek Roczeń wdrapuje się na wysokie pudło i zmienia strunę. Facet obok mnie mówi do swej dziewczyny - spójrz jak ten niewidomy sprawnie to robi... A więc stroi czeską elektroakustyczną gitarę Furcha i zaczyna a capella - "Mogę kopać tu dalej, Few days, few days, Mogę kopać przez dni parę, Ale wracać chcę".  

 

 

 

 

                         Andrzej Szymański

ps. Kasety i płyty kompaktowe z piosenkami Romana Roczenia można kupić osobiście u niego na Konwikorskiej, lub w pubach gdzie występuje. Tylko w Warszawie!

Pochodnia  styczeń 2000

 

 Grand Prix dla Roczenia

Niedawno pisaliśmy w "Pochodni" o występach niewidomego artysty Romana Roczenia w kilku warszawskich pubach. Ma tam swych fanów, którzy wspólnie z nim przy kufelku piwa śpiewają piosenki turystyczne i żeglarskie. Niezależnie od tej działalności Roczeń bierze udział w różnego rodzaju konkursach otwartych, czyli poza środowiskiem inwalidów wzroku. Jest dobry i ma tyle szlifu, że zauważono go i nagradzano.  Na konkursie poezji śpiewanej w Ciechocinku zdobył IV nagrodę, na spotkaniach bardów - wyróżnienie. W lipcu tego roku w Złocieniu zajął II miejsce w przeglądzie piosenki szantowej. Jednak największy dotychczasowy sukces to Gran Prix na VII Spotkaniach z Szantą, które odbyły się na początku lipca w Giżycku.

Na tę imprezę został zakwalifikowany po przesłuchaniu przez organizatorów autorskiej płyty kompaktowej pt. "Mogę kopać tu dalej". W jury znaleźli się  znawcy tego gatunku muzyki: Jerzy Porębski, Andrzej Korycki i Marek Szurawski. Przed laty grali w kapeli "Stare dzwony", jednej z pierwszych szantowych grup w PRL. Piosenki Porębskiego - "Gdzie ta keja" czy "Cztery piwka na stół" do dziś są popularne wśród braci żeglarskiej.        

Na scenie w Giżycku, przed 8-tysięczną publicznością Romek zaśpiewał dwa utwory: "Kobiety z portu" i "Few days".

- Przed wyjściem na estradę trochę drżały mi nogi, w ustach czułem suchość - zwykła trema - mówi laureat. - A przecież nie raz, i nie dwa grałem na scenie. Nie spodziewałem się tak wysokiej nagrody, no może wyróżnienia. Byłem jedynym z 12 uczestników, który wyszedł na scenę tylko z gitarą. Pozostali to zespoły lub soliści z grupą akompaniującą. Po koncercie finałowym wręczono mi kopertę z 2,5 tys. zł (minus podatek), ale pieniądze nie są tu najważniejsze. Okazało się, że w tym gatunku muzyki jestem niezły i podobam się publiczności. Potrafiłem ją wciągnąć do wspólnej zabawy.  

Dodatkową nagrodą było zakwalifikowanie go do grupy, która w maju 2001 wyjedzie do Toronto na Festiwal Piosenki Turystycznej i Żeglarskiej oraz cykl koncertów dla Polonii kanadyjskiej. Ten konkurs będzie prowadził Jerzy Porębski i on właśnie postawił na Roczenia. Bardzo ładnie zachował się Urząd Miasta i Gminy Giżycko, fundując Roczeniowi i jegoprzewodnikowi bilet lotniczy do Toronto oraz pokrywając inne koszty związane z wyjazdem za ocean.

- Dla polonusów zaśpiewam szantowe i turystyczne kawałki sprzed lat, te które najbardziej pamiętają. Myślę jednak o poszerzeniu repertuaru i wkrótce pojawią się nowe utwory.

Gratulujemy naszemu koledze z firmy Zakład Nagrań i Wydawnictw ZN i podajemy hasło jego strony internetowej - www.romanro.art pl. Można się tam więcej o nim dowiedzieć, wysłuchać kilku utworów, obejrzeć fotografie z występów i życia prywatnego, poczytać recenzje prasowe oraz poinformować o terminach stałych występów.

                           AS

Pochodnia wrzesień 2000

 

 Roczeń w Kanadzie

W lipcu ubiegłego roku Roman Roczeń zdobył Grand Prix na muzycznym festiwalu "Spotkania z Szantą" w Giżycku. Konsekwencją tej nagrody było zaproszenie go na podobny festiwal polonijny do Toronto. Bilet do Kanady dla niego i przewodnika ufundował Dom Kultury w Giżycku wspólnie z Urzędem Miasta. Oczekiwania na imprezę trwały ponad rok. W drugiej połowie października br. do Kanady oprócz Roczenia, wylecieli chłopcy z grupy "Mechanicy szanty", "Ekate" z Gdyni i dinozaury tego gatunku muzyki "Stare dzwony", z Jurkiem Porębskim i Andrzejem Koryckim na czele, czyli pierwsza liga zespołów szantowych w Polsce. Mieli stanowić okrasę festiwalu w Toronto, i tak się stało. Roman dał w Toronto trzy koncerty.

- Polonia kanadyjska jest bardzo złakniona kulturalnych kontaktów z krajem, mimo że odległości skróciły się poprzez internet i telewizję satelitarną - mówi Roczeń. - Dobrym więc pomysłem Zbyszka Sarny, organizatora konkursu, było zaproszenie zespołów z Polski. Sam pobyt był "bezdewizowy" - za grę nie dostawaliśmy pieniędzy, a wikt i opierunek mieliśmy w domach naszych rodaków. Kiedy koncertowałem jeszcze z chłopakami z innych zespołów, publiczność nie chciała mnie wypuścić ze sceny. Zorganizowano więc mój solowy występ w pubie "Old Stable" (Stara Stajnia). Ludziom podobały się moje występy, śpiewali ze mną stare kawałki szantowe, które pamiętali jeszcze z kraju. Cieszę się, że mogłem im na chwilę przybliżyć Polskę.  

Natomiast w Kanadzie olbrzymie wrażenie zrobił na mnie wodospad Niagara. Z wysokości 50 metrów w każdej minucie spada 150 mln ton wody. Byłem w środku tunelu obserwacyjnego. Jest tam niesamowita akustyka - niski, dudniący, groźny dźwięk. A potem podejście zaledwie na parę metrów w pobliże kaskady spadającej wody. Przed potęgą przyrody należałoby paść na kolana.

Ciekawe obserwacje miał Roman z odwiedzin w Kanadyjskim Związku Niewidomych i spotkanie w Toronto z Jurkiem Smolińskim - dawnym pracownikiem PZN. Obecnie odpowiada on za zaopatrzenie w sprzęt komputerowy kanadyjskich niewidomych.  

- Trochę więcej spodziewałem się po tamtejszym sprzęcie rehabilitacyjnym, ale rozczarowałem się. Nie powinniśmy mieć kompleksu kraju trzeciego świata - mówi Romek. - W sklepie z pomocami nie dostrzegłem nie tylko ciekawej białej laski, lecz nawet brajlowskiego zegarka. Natomiast możemy im pozazdrościć uporu w promowaniu pisma brajla. Każda gazeta czarnodrukowa może być "przetłumaczona" na pismo punktowe. Spotkałem się nawet z przedrukiem "Playboya", oczywiście bez rysunków i fotografii. Tam także niewielu niewidomych, podobnie jak u nas, ma pracę. Jednak renty pozwalają im na godziwe życie. Bądź, co bądź, jest to bogaty kraj.

Najbliższe plany Romana to wydanie drugiej już płyty kompaktowej, tym razem w duecie z Krzysztofem Podstawką, świetnym gitarzystą, absolwentem Akademii Muzycznej. Od pewnego czasu grywają wspólnie w pubach pod szyldem "Dwójka bez sternika". Płyta ma być nagrana profesjonalnie i sprzedawana, nie jak poprzednia w pubach, ale w sklepach czy stoiskach muzycznych. Na razie muszą zebrać pieniądze na nagranie. Dopiero wtedy będziemy mogli jej posłuchać. Bądźmy cierpliwi. Co się odwlecze...

                                 AS

 

                  Roczeń w natarciu

Piosenki Romana trafiają do każdego, niezależnie od wieku.

Roman Roczeń nie poprzestał na wydaniu pierwszej płyty szantowej „Mogę kopać tu dalej” (pisaliśmy o nim w „Pochodni” 1/2000) i ruszył za ciosem. Nie jest prostą sprawą znaleźć sponsorów na takie przedsięwzięcie - nagrania, aranżacja, realizacja, kopiowanie, okładka itd. Aby wydać kompakt „Chłodnia” w nakładzie 3 tysięcy egzemplarzy, trzeba wyłożyć około 50 tysięcy zł. Na wydanie nowej płyty Roczenia złożyli się: Tomasz Honkisz - właściciel lokalu „Gniazdo Piratów”, Mirek Kucharczyk - „Sepia Druk”, Marcin Benke, PRYM. Megaus - tłocznia. W nagraniu z Roczeniem (śpiew i gitara) brali udział: Waldemar Lewandowski, Wojtek Morawski i Łukasz Owczynnikow. Zamieszczono na niej dziesięć utworów, w tym dwa z poprzedniej płyty („Maleńka miłość” i „Kobiety z portu”), ale w nowej aranżacji. „Chłodnia” nie przypomina poprzedniego krążka - bardziej rozbudowana jest linia muzyczna, inny aranż. Teksty pisali: Agata i Piotr Bukartyk i Jacek Wasilewski.

Na promocję „Chłodni” w warszawskim pubie „Gniazdo Piratów” na Bielanach przybyło w lipcowy wieczór półtorej setki zaproszonych szantowców. Zwabiło ich nie tyle darmowe piwko czy zimne zakąski, co ciekawość nowych utworów. Jeden z przybyłych studentów stwierdził krótko: - Jest jakaś magia w jego śpiewaniu. Tego nie da się prosto wytłumaczyć. I dlatego ciągną za nim ludzie.  

Jeden z trzech muzyków grających na inauguracji, Waldek Lewandowski, powiedział: - Wspólna gra z Romiem to przypadek. Wcześniej kilka imprez zagraliśmy w pubach. A przed tym występem były trzy krótkie próby. Co dalej? Trzeba spytać Romka. Ta jego druga płyta jest stateczna, bardzo dobrze zrealizowana.

Fanem Roczenia, a jednocześnie jego nauczycielem z Lasek jest Wojciech Roztworowski, kiedyś kierownik drukarni Zakładu Wydawnictw i Nagrań na Konwiktorskiej w Warszawie. To on, żeglarz, namówił swego ucznia do grania szantów. A teraz?

- Teraz rozwija się prawidłowo. Życzę mu, by został bardziej zauważony i doceniony. Radio i telewizja zalewają nas najgorszymi wzorcami „łomotowej” muzyki. A piosenki Romana, jego styl śpiewania, trafiają do każdego - i starego, i młodego. Jest to muzyka niszowa, promowana przez środowisko żeglarskie, czyli 200 tysięcy ludzi. Dzięki koncertom i płytom znają go prawie wszyscy z naszej jachtowej rodziny. I będziemy go promować, bo chłopak wart tego.

Tomasz Honkisz, szef „Gniazda Piratów”, z Roczeniem spotkał się półtora roku temu. Pogadali o życiu, przypadli sobie do gustu. Z tego spotkania narodziła się współpraca. Honkisz zaprosił go do nadwiślańskiego pubu i częściowo zasponsorował płytę.  

Co podoba się ludziom w jego śpiewaniu? Zastanawia się przez chwilę. - Głos podobny do Wysockiego, no i kontakt z publicznością, stworzenie specyficznej atmosfery. On mimo, że nie widzi, pamięta wiele osób i otwarcie z nimi gawędzi w czasie imprezy. Myślę, że będzie gwoździem tego lokalu. Zagra 4-5 razy w miesiącu, ściągaj

ąc swoich fanów z całej Warszawy, i nie tylko. To nasz wspólny interes!

                        Andrzej Szymański

 Pochodnia wrzesień 2002

 

Roman Rocze¨

 - z cyklu "Gość Magazynu"

 - Elżbieta Jakubowska,

 Krzysztof Pruśniewski

Niedziela wieczór. Pijemy piwo w "Gnieździe piratów" - żeglarskiej knajpce nad warszawską

Wisłą. Trudno o wolne miejsce. Wokół gwar, atmosfera rozpoczynających się wakacji. Z

głośników dobiegają szanty. W pewnym momencie pod ogródek podjeżdża samochód. Otwierają

się drzwi i pierwszy wyskakuje mały, wesoły kundelek. Chwilę później wysiada młoda kobieta i

mężczyzna, który od razu idzie w stronę otwartego już bagażnika. Witają ich znajomymi. Ktoś

pomaga nieść wzmacniacz, ktoś inny - statyw do mikrofonu i zwoje kabli. Mężczyzna, który

przyjechał, trzyma w ręku gitarę w czarnym futerale i kieruje się wprost do solidnej ławy, służącej

za scenę. Kiedy idzie wśród stolików, co chwila ktoś go serdecznie pozdrawia. Już na scenie

wyjmuje discmana, podłącza do głośników i puszcza z niego swoją muzykę - też szanty. Teraz

dopiero zaczyna rozstawiać sprzęt, podłączać kable, stroić gitarę. W ko¨cu wyłącza muzykę i

AAbiorąc łyk chłodnego piwa, zaczyna własny koncert. To Roman Rocze¨ - niewidomy pieśniarz i

żeglarz. Najpierw zapowiada program występu. W pierwszej części będą to głównie utwory z jego

najnowszej płyty "Chłodnia" - poezja śpiewana z domieszką nuty żeglarskiej i podróżniczej. W

części drugiej natomiast dominować będą szanty. W trakcie koncertu przybywa jeszcze słuchaczy.

Z braku miejsc rozsiadają się na małej skarpie w pobliżu "Gniazda", a później także tuż obok

Romana. Stopniowo wszyscy włączają się do śpiewu. W przerwie z trudem dopchaliśmy się do

artysty i poprosiliśmy o wywiad dla Nowego Magazynu Muzycznego. Chętnie się zgodził. A oto,

co nam powiedział. - Jaki repertuar zazwyczaj wykonujesz? - Gram różne rzeczy i z reguły

staram się mieszać style. Na przykład wczoraj na regatach w Mikołajkach grałem koncert z

przewagą szant. Natomiast kiedy grałem na ognisku przewodników beskidzkich, przeważała

piosenka turystyczna z domieszką poezji śpiewanej i ogólnie znanych piosenek. - Czy masz wolną

rękę w wybieraniu repertuaru, czy ktoś ci go narzuca? - Już nie. Kiedyś próbowano i nie bardzo

wiedziałem, co z tym zrobić. Doświadczenie nauczyło mnie, że każdy powinien skupić się na

swoich rzeczach. Ja nie wtrącam się do kuchni, do wystroju, a właściciel lokalu nie powinien

wtrącać się do muzyki. Albo mu się ona podoba i współpracujemy, albo nie. - Jaki był twój

pierwszy kontakt z żaglami? Jak to się stało, że śpiewasz szanty? - Tak w ogóle to ja jestem

"córka rybaka". Urodziłem się na Mazurach, w Szczytnie. W pubach gram od połowy lat

dziewięćdziesiątych, ale dopiero po pięciu latach wybrałem się na pierwszy w moim życiu festiwal

piosenki żeglarskiej w Giżycku. Był to tak szczęśliwy wyjazd, że sko¨czył się Grand Prix. Wtedy

zrozumiałem, że skoro już tak śpiewam te szanty, to właściwie powinienem poczuć, jak to jest

naprawdę. - Czy żeglujesz? - Raczej nie mam na to czasu, ale jak tylko zdarza się okazja, to tak.

Kiedyś nawet dotknąłem morza. Popłynąłem na "Zawiszy" w rejs, który sko¨czył się ostrym

spotkaniem z Neptunem. Była taka doba, że sztorm osiągał 11 stopni w skali Beauforta, a przechył

wynosił 54 stopnie. Zrozumiałem wtedy, że to nie są żarty i w pewnym momencie nie ma ratunku.

Nie ma komórki, nie można powiedzieć "wysiadam" czy "ja chcę wracać". W najgorszym razie to

już jest po tobie, a w najlepszym - komuś o tym opowiesz. - Gdzie zazwyczaj występujesz? - W

tej chwili mam pewną pozycję na warszawskim rynku i są miejsca, w których gram na stałe, a do

tego dochodzą latem miejsca takie jak to. - Czy występujesz tylko solo, czy czasami ktoś ci

towarzyszy? - Raczej solo, lecz głównie z powodów ekonomicznych. Po prostu właścicieli lokali

nie stać na opłacenie kapeli. Im większa ilość osób w zespole, tym większy koszt. - Czy zdarzyło

ci się coś nagrać z zespołem? - Nie, ale nagrałem płytę w ciekawy sposób. Ja tylko śpiewam,

natomiast są tam instrumenty wyprodukowane na komputerze przez jednego zdolnego człowieka.

Płyta zawędrowała do Trójki i trafiła nawet na 20. miejsce Listy Przebojów Programu III. - Czy

masz wykształcenie muzyczne? - Nie. Otwarcie mówię o tym, że właściwie nie umiem grać i nie

umiem śpiewać. Kieruję się nie umiejętnością, którą da się nabyć, ale czymś, co właśnie mam, a

czego się nie można nauczyć. Można to nazwać darem bożym. Ale niewątpliwie jest to cecha

zjednująca ludzi i pozwalająca z ludźmi muzyką rozmawiać. Tekst to dla mnie forma dialogu, a

gitara jest tylko akompaniamentem. - Czyli nie chodziłeś do żadnej szkoły muzycznej i nie znasz

zapisu nutowego w brajlu. Jak się w takim razie uczysz? - Wyłącznie ze słuchu. Najwięcej

kłopotu sprawiają mi słowa. Muszę się ich uczyć w taki sposób, by nie kopiować interpretacji.

Staram się, żeby każda piosenka nabierała mojego wyrazu. - Czy w jakikolwiek sposób zapisujesz

sobie słowa i chwyty? To jest przecież duże obciążenie pamięci. - Nie, nic nie zapisuję. One

siedzą we łbie i już. - Czyli nic nie ubywa, tylko przybywa repertuaru? - Oczywiście repertuar się

zmienia. Zdarza się tak, że ktoś przychodzi po latach i mówi: "A pamiętasz, taką piosenkę grałeś"

i rzuca tytuł. Okazuje się, że ja tej piosenki nie grałem już na przykład półtora roku, bo wyparły ją

inne. Tak to się dzieje, że jedne utwory przychodzą, a drugie odchodzą. - Czy zdarzyło ci się

dostać jakąś piosenkę jeszcze nigdy przez nikogo nie wykonywaną? - Tak, było kilka takich. - Jak

wtedy się uczyłeś? - Jak Piotruś Bukartyk napisał mi piosenkę "Chłodnia", to po prostu mi ją

zagrał. - Czy masz plany na nagranie kolejnych płyt? - Tak, ale jeszcze mało konkretne. Wiem, że

powinienem niedługo wypuścić singiel, który by sobie pograł przez lato, a jesienią wezmę się za

nagranie płyty. Ale szczegółów jeszcze nie znam. - Czy sam komponujesz? - Próbowałem, ale

raczej mi to nie wychodzi. Uznałem, że skoro inni robią to lepiej ode mnie, to nie ma potrzeby

robić tego samemu. Warto wyszukiwać dobre rzeczy, które nie zostały jeszcze zrobione i

wybierać te, które są mi bliskie. - Jaki masz kontakt z publicznością, czy zawsze ma to formę

takiego dialogu jak dziś? - Wszystko zależy od rodzaju publiczności. Najważniejsze jest słuchanie.

Mam taką zdolność, że gram swoje, a słyszę salę i to, co się dzieje dookoła. O publiczność ciągle

trzeba dbać, ciągle z ludźmi gadać i być. Uświadomiłem sobie, że moja pozycja jest tu

drugorzędna. Próbuję pomóc ludziom trochę się wyżyć w kontrolowany i dobry sposób. Oni

powinni dostać piosenki, które lubią, ale tak, żeby mogli sami pośpiewać. - Wiemy, że na co dzie¨

zajmujesz się czymś innym, pracujesz zawodowo. Jak w takim razie traktujesz muzykę - jako

hobby, czy raczej jako dodatkowy dochód? - Najpierw było to hobby, a teraz jest tak, że praca

zawodowa zaczyna być hobby, bo finansowo to się zupełnie inaczej rozkłada. - Czy zdarza ci się

słuchać siebie dla przyjemności? - Nie. Słuchałem siebie, jak robiłem płytę. Wtedy słuchałem jej na

okrągło, ale nie dlatego, żeby się zachwycać, tylko żeby szukać błędów. - Czego słuchasz na co

dzie¨? - Bardzo r¨®żnych rzeczy. Jestem starej daty gość, więc bardzo lubię starego, dobrego

rocka. Męczy mnie obecna muzyka, bo ona nic ze sobą nie niesie. W tej chwili muzyka zakręciła

jakieś koło i nic w niej nie jest ważne, tylko transowy rytm, ubarwiony (bo to XXI wiek)

kosmicznymi brzmieniami. Nic poza tym nie ma - nie ma w niej tekstu, są natomiast szoki

błysków, laserów, filmików. Lubię muzykę, która brzmi bez prądu i broni  

się sama.Nowy   

Magazyn Muzyczny  luty 2003