Włodzimierz Dolański  

1. Zawód -początkowo- muzyk, pianista, wirtuoz, później -     nauczyciel muzyki i matematyki  

2.  urodził się 11 września 1886 r. w Jassach, w Rumunii.

3.  ojciec , Józef, inżynier kolejowy. Matka -  Felicja z rodziny   Włodków.

4.  Przynależność społeczna  -  Inteligencja

5.  10 czerwca 1922 r, zdaje egzamin dojrzałości w prywatnym seminarium nauczycielskim we Lwowie,  23 maja  1923 r. uzyskuje maturę państwowego gimnazjum jako eksternista.  W tym samym roku rozpoczyna studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.  Studiuje pedagogikę,  socjologię i psychologię.ÓWe wrześniu 1924 r. wyjeżdża do paryża  i kontynuuje studia  w Sorbonie.   Kończy je w 1928 r., zdobywając licencjat za pracę: " Czy istnieje zmysł przeszkód u niewidomych".

Po powrocie  do Polski, w 1929 r.,   przeniósł się ze Lwowa do Warszawy.    Podjął na nowo studia w  Uniwersytecie Warszawskim. W r. 1930,    Na wydziale humanistycznym,  uzyskał dyplom magistra  psychologii.  Na podstawie uzyskanego we Francji  licencjatu oraz wydrukowanej pracy "Czy istnieje zmysł przeszkód u niewidomych" - został mu nadany w 1931 r. tytuł doktora filozofii.      

6.W marcu 1931 zawarł związek małżeński  z Wandą Seeger (1891-1951),  która  pomagała mu   we wszystkich rodzajach pracy i działalności społecznej.  W   1932 r.Dolańskim  urodziły się   bliźnięta - Teresa i Antoni - które  zmarły po kilku dniach. Wanda Dolańska zmarła  w 1951 r. Włodzimierz Dolański  ożenił się po raz drugi   w 1953 r. z Marią Gruberską (1900-1988), która, jak przedtem  pierwsza żona,   brała udział we wszystkich jego formach działalności.   

7.  zmarł w Warszawie   11 marca 1973 roku .

8. praca zawodowa -   Od 1910 r. do 1917 Dolański  występował w koncertach pianistycznych  w różnych miastach Europy . Tę pracę musiał przerwać na skutek   uszkodzenia mięśnia ręki.       W 1922 r. rozpoczął pracę  w zawodzie nauczyciela  w Szkole Ciemnych we Lwowie. Dwa lata  później   dostał  urlop  na okres studiów w Paryżu, które trwały 4 lata.  Po przeniesieniu się w 1929 r.  ze Lwowa do Warszawy ,  podjął w 1931 r.   pracę na stanowisku nauczyciela muzyki i matematyki w szkole dla niewidomych dzieci w Laskach  i z przerwą od 1945 do 1951  pracował tam  do 1960 r. W latach 1946-1964 wykładał  psychologię i  inne zagadnienia związane z problematyką niewidomych,  w Państwowym Instytucie Pedagogiki specjalnej w Warszawie . Od 1951 r.   w Uniwersytecie Warszawskim  prowadził zajęcia z  psychologii ze studentami  przygotowującymi prace magisterskie poświęcone   problematyce niewidomych.  W styczniu 1956 r. został członkiem Komisji Kompensacji  Zmysłów Polskiej Akademii Nauk.  

 

  Praca społeczna – W 1923 r. Włodzimierz Dolański  założył we Lwowie Towarzystwo Opieki nad Niewidomymi Dziećmi i Młodzieżą, działające do 1939 r. w 1945 r.   opracował memoriał pt "Szkic o sprawie niewidomych w Polsce, który skierował do Prezydium Rządu. W nim sformułował tezę, której motto brzmiało: "nic o nas bez nas". w październiku 1946, z jego inicjatywy    odbył się w Chorzowie  zjazd  przedstawicieli regionalnych stowarzyszeń niewidomych , na którym powstał  Krajowy Związek Pracowników  Niewidomych RP  - pierwsza  ogólnopolska organizacja  niewidomych. Na   przewodniczącego Zarządu Głównego  wybrano Włodzimierza Dolańskiego . Funkcję tę pełnił do marca 1950r. Z jego inicjatywy w 1948 r. utworzono przy Ministerstwie Oświaty Komisję  Doradczą dla Spraw Niewidomych, której Dolański  został wiceprzewodniczącym. W 1949 r.  wziął czynny udział w pracach  Międzynarodowego Zjazdu Niewidomych w Oxfordzie i przyczynił się do powstania organu doradczego dla spraw  niewidomych przy ONZ (późniejszej Światowej Rady Pomocy Niewidomym), został członkiem komitetu wykonawczego.  W międzynarodowych  organach  zajmujących się problematyką niewidomych  pracował do 1964 r. Do końca życia ściśle współpracował  z Zarządem Głównym PZN.  Za pracę zawodową i społeczną,   Włodzimierz Dolański otrzymał  różne odznaczenia, a wśród nich - w 1957 r. - Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

9.  w 1954 r. po raz drugi wydał  drukiem  rozszerzoną i uaktualnioną pracę: "Czy istnieje  zmysł przeszkód u niewidomych". W 1956, wspólnie z Janiną i Zdzisławem Zajączyńskimi opracował podręcznik do nauki brajla "Równajmy krok".

 

 Począwszy od 1922 r., do końca życia,  publikuje  swe  prace publicystyczne w różnych wydawnictwach prasowych   - w "Słowie Polskim" we Lwowie, w "Przyjacielu Niewidomych", "Szkole Specjalnej", "Problemach", w "Zeszytach Problemowych Nauki Polskiej", "Pochodni", "Naszym Świecie" i wielu  innych. Artykuły publikuje również w czasopismach francuskich. Przekazywał w nich głęboką wiedzę, stale aktualizowaną, o życiu i pracy niewidomych całego świata.

 

Czerwiec 2007