„zawsze redaktor”
Włodzimierz Dolański 1. Zawód -początkowo- muzyk, pianista, wirtuoz, później - nauczyciel muzyki i matematyki 2. urodził się 11 września 1886 r. w Jassach, w Rumunii. 3. ojciec , Józef, inżynier kolejowy. Matka - Felicja z rodziny Włodków. 4. Przynależność społeczna - Inteligencja 5. 10 czerwca 1922 r, zdaje egzamin dojrzałości w prywatnym seminarium nauczycielskim we Lwowie, 23 maja 1923 r. uzyskuje maturę państwowego gimnazjum jako eksternista. W tym samym roku rozpoczyna studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Studiuje pedagogikę, socjologię i psychologię.ÓWe wrześniu 1924 r. wyjeżdża do paryża i kontynuuje studia w Sorbonie. Kończy je w 1928 r., zdobywając licencjat za pracę: " Czy istnieje zmysł przeszkód u niewidomych". Po powrocie do Polski, w 1929 r., przeniósł się ze Lwowa do Warszawy. Podjął na nowo studia w Uniwersytecie Warszawskim. W r. 1930, Na wydziale humanistycznym, uzyskał dyplom magistra psychologii. Na podstawie uzyskanego we Francji licencjatu oraz wydrukowanej pracy "Czy istnieje zmysł przeszkód u niewidomych" - został mu nadany w 1931 r. tytuł doktora filozofii. 6.W marcu 1931 zawarł związek małżeński z Wandą Seeger (1891-1951), która pomagała mu we wszystkich rodzajach pracy i działalności społecznej. W 1932 r.Dolańskim urodziły się bliźnięta - Teresa i Antoni - które zmarły po kilku dniach. Wanda Dolańska zmarła w 1951 r. Włodzimierz Dolański ożenił się po raz drugi w 1953 r. z Marią Gruberską (1900-1988), która, jak przedtem pierwsza żona, brała udział we wszystkich jego formach działalności. 7. zmarł w Warszawie 11 marca 1973 roku . 8. praca zawodowa - Od 1910 r. do 1917 Dolański występował w koncertach pianistycznych w różnych miastach Europy . Tę pracę musiał przerwać na skutek uszkodzenia mięśnia ręki. W 1922 r. rozpoczął pracę w zawodzie nauczyciela w Szkole Ciemnych we Lwowie. Dwa lata później dostał urlop na okres studiów w Paryżu, które trwały 4 lata. Po przeniesieniu się w 1929 r. ze Lwowa do Warszawy , podjął w 1931 r. pracę na stanowisku nauczyciela muzyki i matematyki w szkole dla niewidomych dzieci w Laskach i z przerwą od 1945 do 1951 pracował tam do 1960 r. W latach 1946-1964 wykładał psychologię i inne zagadnienia związane z problematyką niewidomych, w Państwowym Instytucie Pedagogiki specjalnej w Warszawie . Od 1951 r. w Uniwersytecie Warszawskim prowadził zajęcia z psychologii ze studentami przygotowującymi prace magisterskie poświęcone problematyce niewidomych. W styczniu 1956 r. został członkiem Komisji Kompensacji Zmysłów Polskiej Akademii Nauk.
Praca społeczna – W 1923 r. Włodzimierz Dolański założył we Lwowie Towarzystwo Opieki nad Niewidomymi Dziećmi i Młodzieżą, działające do 1939 r. w 1945 r. opracował memoriał pt "Szkic o sprawie niewidomych w Polsce, który skierował do Prezydium Rządu. W nim sformułował tezę, której motto brzmiało: "nic o nas bez nas". w październiku 1946, z jego inicjatywy odbył się w Chorzowie zjazd przedstawicieli regionalnych stowarzyszeń niewidomych , na którym powstał Krajowy Związek Pracowników Niewidomych RP - pierwsza ogólnopolska organizacja niewidomych. Na przewodniczącego Zarządu Głównego wybrano Włodzimierza Dolańskiego . Funkcję tę pełnił do marca 1950r. Z jego inicjatywy w 1948 r. utworzono przy Ministerstwie Oświaty Komisję Doradczą dla Spraw Niewidomych, której Dolański został wiceprzewodniczącym. W 1949 r. wziął czynny udział w pracach Międzynarodowego Zjazdu Niewidomych w Oxfordzie i przyczynił się do powstania organu doradczego dla spraw niewidomych przy ONZ (późniejszej Światowej Rady Pomocy Niewidomym), został członkiem komitetu wykonawczego. W międzynarodowych organach zajmujących się problematyką niewidomych pracował do 1964 r. Do końca życia ściśle współpracował z Zarządem Głównym PZN. Za pracę zawodową i społeczną, Włodzimierz Dolański otrzymał różne odznaczenia, a wśród nich - w 1957 r. - Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. 9. w 1954 r. po raz drugi wydał drukiem rozszerzoną i uaktualnioną pracę: "Czy istnieje zmysł przeszkód u niewidomych". W 1956, wspólnie z Janiną i Zdzisławem Zajączyńskimi opracował podręcznik do nauki brajla "Równajmy krok".
Począwszy od 1922 r., do końca życia, publikuje swe prace publicystyczne w różnych wydawnictwach prasowych - w "Słowie Polskim" we Lwowie, w "Przyjacielu Niewidomych", "Szkole Specjalnej", "Problemach", w "Zeszytach Problemowych Nauki Polskiej", "Pochodni", "Naszym Świecie" i wielu innych. Artykuły publikuje również w czasopismach francuskich. Przekazywał w nich głęboką wiedzę, stale aktualizowaną, o życiu i pracy niewidomych całego świata.
Czerwiec 2007
|