Biografia prasowa  

 

Danuta Góralska  

 

Uczestniczka powstania warszawskiego  

Adwokat i sędzia we Wrocławiu  

 

Danuta Góralska    

Urodziła się w Warszawie. Gdy wybuchła II wojna światowa, miała  czternaście lat.  Nie marnowała czasu. Na tajnych kompletach ukończyła liceum  humanistyczne.  Chciała pomagać ludziom. Marzyła o zawodzie lekarza. Mając siedemnaście lat,   rozpoczęła na Uniwersytecie Warszawskim działającym w Podziemiu, studia medyczne, jednak spełnienie pragnień nie było jej dane.    

  Gdy  wybiła godzina "W", nie mogła zostać obojętna na  potężny nurt wydarzeń, który objął Warszawę.   Jak wiele jej koleżanek, porwała ją fala   patriotycznego entuzjazmu i  pasja walki.  Pośród  czyhających na każdym kroku niebezpieczeństw,   biegała pomiędzy  ścianami ognia i huku  pękających granatów z rozkazami, poleceniami i  rozmaitymi innymi wiadomościami. Tak było, dopóki  niemiecka bomba nie spadła na budynek, w którym przebywał jej oddział. Odłamki gruzu i szkła  uszkodziły  oczy młodej łączniczki.   

  Podejmowane   po  zakończeniu  działań wojennych próby leczenia  operacyjnego nie dały pożądanych rezultatów. Z życiowego programu trzeba było skreślić  medycynę,  jednak  nieodparta chęć  pomagania ludziom została.  Pani Danuta postanowiła rozpocząć  studia prawnicze i na tej drodze realizować swe pragnienia  służenia  bliźnim.   

Nauka na wydziale prawniczym  Uniwersytetu Wrocławskiego   stwarzała   niejednokrotnie  wiele trudności, gdyż pani Danuta    nie  poszukiwała zbliżenia  z problematyką niewidomych, Nie    nauczyła się pisma  Braillea,  nie opanowała  technik samodzielnej pracy  w warunkach bezwzrokowych. Jednak  na uczelni  otaczała ją  serdeczna atmosfera  przyjaźni i pomocy. Koleżanki i  koledzy   byli jej lektorami i  przewodnikami.  Razem  przygotowywali się do egzaminów.  Zrozumienie i uznanie dla wysiłku niewidomej studentki  wyrażali także  wykładowcy i inni pracownicy uczelni.     

    

Po ukończeniu studiów Danuta Góralska  rozpoczęła dwuletnią aplikację sądową. Obejmowała ona praktyki we wszystkich wydziałach cywilnych i karnych sadu powiatowego i wojewódzkiego, a także w prokuraturze.   Po zakończeniu aplikacji sądowej, w   1959 roku zdała  egzaminu sędziowski z zakresu prawa cywilnego i karnego.   

 W następnych trzech  latach   odbyła aplikację adwokacką i w 1963 r.   pomyślnie  zdała    egzaminy i została wpisana na listę adwokatów. Przez ponad  czterdzieści lat, do końca życia,   pracowała  we wrocławskich  strukturach prawniczych, jako  adwokat, a następnie jako sędzia. W wypełnianiu obowiązków służbowych   pomagał jej, przydzielony przez władze sądowe,   lektor i zarazem przewodnik. Cieszyła  się  dużym uznaniem  władz sądowych  oraz podsądnych,  których sprawy prowadziła.      

W 1966 r. Rada Państwa   przyznała jej  Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.      

"Fragment artykułu: "Historia i nieco później", zamieszczonego w miesięczniku - Biuletyn Informacyjny "Trakt" , w sierpniu 2009r. artykułu autorstwa Józefa Szczurka./