- JÓZEF BUCZKOWSKI

 Janina Śledzikowska

 Jubileusz  50- lecia Ośrodka Rehabilitacji i Szkolenia PZN im. Józefa Buczkowskiego w Bydgoszczy nakazuje przybliżyć sylwetkę patrona, czyli  JÓZEFA  BUCZKOWSKIEGO.

Żył w latach 1909 - 1980. Rodzice Waleria z Turskich i Józef Buczkowski zamieszkiwali w osadzie Stary Młyn - w małym miasteczku oddalonym o kilometr od Końskich na Kielecczyźnie. 9 września 1909r. urodził im się syn, któremu  po ojcu nadali imię Józef. Po pierwszej wojnie światowej rodzina przeniosła się „za chlebem' do Łodzi. Józef miał  trzy siostry: Otylię, Olimpię i Stanisławę.  

W Łodzi ukończył szkołę powszechną, a w 1930 r. Seminarium Nauczycielskie. W latach 1931 do 1933 pracował jako nauczyciel we wsi Czarnocin oddalonej od Łodzi o kilometrów.

Doskonale zapowiadająca się kariera wiejskiego nauczyciela  przerwana została utratą wzroku. W latach 1935 do 1945 był zatrudniony jako nauczyciel w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach pod Warszawą. Tam zetknął się z Matką Elżbietą - Różą Czacką, Włodzimierzem Dolańskim i Marią Grzegorzewską. W Laskach nauczył się pełnej samodzielności i życia jako niewidomy.

W 1938r.  ukończył Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Był człowiekiem twardym przede wszystkim dla siebie, ale dla człowieka załamanego miał zawsze wiele serdeczności. W 1945 r., w oparciu o Łódzką Rodzinę Radiową, stworzył w Łodzi szkołę z internatem dla niewidomych dzieci. Kierował nią przez 2 lata. W 1946r. założył  w Łodzi dwa Koła - „Przyjaciół  Niewidomych' i „Niewidomej Młodzieży Uczącej się” Podjął pracę na stanowisku kierownika szkolenia i wychowania w Ośrodku Szkolenia Inwalidów Wojennych w Jarogniewicach i w Głuchowie k/Poznania. Pracował tam do 1949r. do chwili likwidacji zakładu. W  1949r. został przeniesiony do Gdańska, gdzie w Zakładzie Szkolenia Inwalidów Niewidomych pracował jako nauczyciel, pełnił też funkcję prezesa Gdańskiego Oddziału Związku Pracowników Niewidomych RP. Był kierownikiem zespołu redakcyjnego „Pochodni'. W 1948r. współorganizował  spółdzielnię niewidomych w Łodzi i Poznaniu, a w 1950r. w Gdańsku - Jelitkowie.  

W 1950 roku zawarł związek małżeński z Franciszką Popowską. Od tego momentu wspólnie dzielili różne koleje losu. Od roku 1955r. pełnił funkcję kierownika  pedagogicznego w Ośrodku Rehabilitacji Zawodowej Niewidomych w Bydgoszczy, a od 1959 roku  do 1973 (do chwili przejścia na emeryturę)  był dyrektorem Ośrodka. Inicjator wielu form szkolenia. To on zaproponował nauczanie dorosłych głuchoniewidomych, uzupełnianie podstawowego wykształcenia przez dorosłych niewidomych, działalność zakładowego radiowęzła. Troszczył się zarówno o rehabilitację jak i kulturę  osobistą niewidomych. Jego ideą  było angażowanie widzących  do niesienia pomocy niewidomym. W tym celu w czerwcu 1965r. powołał do życia  Towarzystwo Przyjaciół Ośrodka Rehabilitacji Zawodowej Niewidomych w Bydgoszczy, które w 1971r. przyjęło nazwę Towarzystwa Przyjaciół Niewidomych. Do końca życia był prezesem Zarządu Głównego Towarzystwa. Przy udziale Towarzystwa zainicjował  budowę obiektu Ośrodka Szkolenia i Rehabilitacji PZN przy ul. Powstańców Wielkopolskich 33 w Bydgoszczy. Zasługi  Jego w tym zakresie były ogromne. Czuwał nad przebiegiem budowy, zbierał środki finansowe. Kamień węgielny  został położony  4.06.1976r. ale oddanie do użytku nastąpiło, niestety, po Jego śmierci - 1.04.1981r. Był człowiekiem głęboko wierzącym, ostatnie lata życia były pasmem cierpień, które znosił z pokorą. Zmarł 18 marca 1980r. Odznaczony był wieloma medalami i krzyżami - Krzyżem Kawalerskim OOP, medalem  Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką PZN. Był bez reszty oddany drugiemu człowiekowi. Nie żałował dla niego czasu, wsparcia moralnego i materialnego.

Ma tysiące uczniów w całej Polsce, którzy są kontynuatorami jego dzieła i realizują przekazane im przez niego zasady  postępowania.

Opracowano na podstawie materiałów opublikowanych przez panią  

mgr Zofię Krzemkowską

Oko9-2004